Ćma.

dokładnie sprawdziłam...była 11:32

O lampę nad moją głową rozbija się ogłupiała, wielka ćma, która wleciała przez otwarte szeroko okno.  Słyszę ten paskudny dźwięk jak wali swoimi skrzydłami raz o ścianę, raz o żarówkę rzucając nierówne cienie na biurko. Obserwuje ja przez chwilę, by stwierdzić, że nie muszę być mordercą i nie rzucać w nią najbliższa książką. Śmierć byłaby dla niej łaskawa, bo po mojej prawej dumnie spoczywa Fight Club, przeczytany już dawno lecz nadal robiący za spore źródło inspiracji, dalej mój szkicownik, szczotka do włosów, spory zestaw kostek gitarowych- oczywiście połowa nie należy do mnie, tak samo jak różowa zapalniczka, kilka długopisów, scyzoryk, taśma klejąca i kalendarz. Zostawiam owada w spokoju. Liczę, że jest on na tyle inteligentny, by potrafić wylecieć tą samą drogą, co tu przyleciał.


Piękny wieczór, myślę popijając zimną kawę, stojąca już od dobrych trzech godzin w śmiesznym kubku z Gwiazdą Śmierci, nadzwyczajnie poetycki i tylko zabrakło by dymu papierosa pod sufitem, a zamiast ostrego grania Pantery - spokojne i melancholijne Stare Dobre Małżeństwo. Firana łopocze poruszana zimnym wiatrem wrześniowym już wiatrem, który wlatuje do pokoju, kartki niedbale przyczepione do korkowej tablicy za mną lekko drgają, a wszystko skąpane jest  w migającym świetle lampy i tej latającej wokół niej ćmy. Znów patrzę na to biedne stworzenie, patrzę jak bezmyślnie uderza w klosz, próbując dostać się do środka. Jak bardzo jest ono głupie, jak cholernie irytujące i jak bardzo przypomina mi siebie.

Właśnie wtedy zaczyna ogarniać mnie panika. Wstaję nagle z wiklinowego fotela kupionego na jednym z tych targów staroci, na podłogę spada kilka moich rysunków, a w tle rozbrzmiewa jedno znajome "pip" ktoś wysłał mi wiadomość na Facebooku. Nie jest to teraz ważne, nie teraz gdy uświadomiłam sobie to, jak bardzo jest źle. Jak moje życie przypomina walenie tej głupiej ćmy o tą żarówkę, jak gnam za czymś, czego nie jestem wstanie osiągnąć. A może ja już wszystko co mogłam osiągnąć już złapałam, może jestem tylko bohaterem kilku minut, może moje dwie wystawy fotograficzne to wszytko na co mnie stać? Przecież to nie tak miało być, miałam być kimś świetnym, moje życie miało być nierówną złożoną z niespodzianek, nie miało być monotonne. Co teraz jak moje najlepsze lata już minęły, jak już udało usiąść mi się na tej żarówce, jak już nigdy nie zachwycę się tak jak przy pierwszym czytaniu Hłaski, jak już nigdy nie poczuje tego co czułam przy pierwszym słuchaniu Requiem Huntera, co jak moim najlepszym koncertem nadal będzie występ niszowych szarpidrutów z Gniezna. Co wtedy, czy to już będzie koniec. Czy czeka mnie monotonia, bo najlepszy czas i najlepsze rzeczy są już za mną ? Nie chce śpiewać sobie Autobiografii Perfectu, że "przechlapałem swój najlepszy czas"... Co gdy reszta moich dni będzie przypominać ten, gdy każdy wieczór już będę spędzać przed komputerem waląc palcami w klawiaturę, co jeżeli zawsze będę już piła to samo tanie wino z tymi samymi znajomymi, bo już nie polubię nikogo tak samo jak ta zgraję nieudaczników?  Co wtedy ? Czy ta monotonia mnie zabije ?

Gdy właśnie rozważałam inne aspekty tego, jak bardzo zniszczyłam sobie życie, jak mało zrobiłam przez te wszystkie lata na ziemi, przecież niektórzy w tym wieku już wydali książki, tomiki poezji, wygrywali konkursy literackie, a ja? Tylko tyle?  Przecież nie teak miało być, miałam być kimś ważnym, miałam zrobić tyle rzeczy, miałam lecz nagle zauważam tą ćmę. Z pełną gracją, zaplątując się po drodze w firanę, odlatuje przez otwarte okno. No tak, przecież na świecie jest jeszcze wiele żarówek.

Wstaję z podłogi, sięgam kubek, biorę długi łyk kawy. No tak, przecież to ode mnie zależy co się dalej stanie, czy nadal będę tu siedzieć czy coś zrobię i moje życie faktycznie będzie przypominać rollercoaster. Po chwili sobie przypominam, że muszę zwrócić uwagę również na inne aspekty, jeżeli faktycznie chcę coś zmienić, muszę liczyć się czasem z odrzuceniem, z zawodzeniem oczekiwań, czasem z rezygnacją tego na czym kiedyś zależało równie mocno, ignorancją i lenistwem. Nie jest to niewykonalne, lecz czasem nie jest też opłacalne. Jeżeli jednak chcę to nic nie powinno mi stać na przeszkodzie.
Dziwne uczucie, jeżeli uświadomisz sobie, że to Ty w większości jesteś odpowiedzialny za to co robisz. Zazwyczaj.


Ogarnięta już i nieco spokojniejsza siadam znów przy biurku. Patrzę, zaproszenie na ognisko od nowego chłopaka z klasy- akurat na jutro. Ignoruję, przecież wolę pić wino w śmierdzącym garażu.
A tak niedawno pragnęłam zmiany.

Jak ja nienawidzę tych wszystkich owadów.


P.S.
Cóż... nie musicie tego czytać, nie każdemu podobają się jakieś egzystencjalne pierdoły, jeszcze takie bez większego składu - utrzymane w konwencji opowiadania... Cóż... Żukowski też ma czasem gorszy dzień. 
I tak baj de łej to postać i opowiadanie są własną inwencją twórczą mająca na celu pokazanie tego - jak czasem działamy wbrew sobie i swoim wielkim planom :)